Een andere indicatie van de aanwezigheid van de otter is een aangevreten vis of scharen van de Amerikaanse rivierkreeft op een vraatplek. Zo wordt weleens een snoek op het land gevonden met alleen nog het skelet van de vis met de kop en de staart. De rest is opgegeten, wat zeer wel het vakkundige werk van een otter kan zijn. Maar we nemen dit niet mee als ottersporen, omdat andere dieren ook zulke prooiresten achter kunnen laten.

In winterse omstandigheden met verse sneeuw of in modder of zand laten otters ‘prenten’ (pootafdrukken) achter. Otters hebben zwemvliezen tussen de tenen, maar dat is niet te zien aan hun prenten. Door het volgen van de prenten in de sneeuw is vastgesteld dat een otter zich in een nacht wel twintig kilometer kan verplaatsen. De actieradius van otters is groot en zelden brengen zij de nacht door op dezelfde plek.

De eerder genoemde spraints hebben voor de otters zelf een heel belangrijke andere functie. Otters leven in beginsel solitair en zijn voor hun communicatie grotendeels afhankelijk van de ‘geurvlaggen’ die zij afzetten met hun spraints of ‘ottergeil’, een geleiachtige substantie uit het darmkanaal. Hiermee bakenen zij niet alleen hun territorium af, maar zouden zij ook informatie aan elkaar kunnen overdragen over het gebruik van natuurlijke hulpbronnen (voedselgebieden of verblijfplaatsen). Otters kunnen op basis van geur soortgenoten individueel van elkaar onderscheiden. De geur verspreiden ze ook door de geurklieren in de wangen en tussen de tenen. Otters rollen niet alleen over de grond om hun vacht te verzorgen, maar wellicht ook om daarmee hun geur af te zetten. Doordat otters met hun geurvlaggen communiceren en hun gebied afbakenen ontstaan er relatief weinig conflicten.